Czasem zastanawiam się, czy ten blog nie jest aby za bardzo taki mój. W takim sensie, że piszę tu bardzo dużo o moich przeżyciach, o moich przemyśleniach, o mnie jako matce, kobiecie,  o tym, gdzie podróżować, a mało piszę bezpośrednio o tym, jak powinniśmy się zachowywać w stosunku do dzieci.

Bo jednak, mimo wszystko bardzo często piszę tu o tym, jakie są moje osobiste doświadczenia, odczucia i przemyślenia, a nie przytaczam Wam faktów, jak spędzać czas z dzieckiem, jak się nim zajmować, jakie książki z nim warto czytać, w jakie grać gry, jak skutecznie radzić sobie z dzieckiem w swojej codzienności.

Ale tak właśnie powinno być.

Tak, jak jest na tym blogu. Ja w tym macierzyństwie jestem równie ważna, co moje dzieci. One są dla nas największym skarbem i robimy dla nich naprawdę wiele, ale nie powinny być najważniejsze. Bo mimo, że urodziłaś dzieci, Ty wciąż jesteś kobietą, która jak każdy inny człowiek, też ma swoje potrzeby. I wiadomo, że więcej uwagi musimy poświęcić niemowlakowi, który jest jeszcze totalnie niesamodzielny, ale kiedy dzieci dorastają, nie powinnyśmy zapominać też o sobie.

Jesteśmy bardzo świadomymi kobietami.

I bardzo świadomie wychowujemy dzisiaj nasze dzieci. W porównaniu do wszystkich wcześniejszych pokoleń, spędzamy z dziećmi naprawdę sporo czasu i poświęcamy im bardzo dużo uwagi. I to każdego dnia, bo wiemy, że to dobra inwestycja, która zaowocuje w przyszłości. Ale wciąż mamy wyrzuty sumienia. Wciąż się biczujemy, bo mogłyśmy lepiej, więcej, bardziej. Wciąż w tej kwestii narzucamy same sobie jakąś presję. I często czujemy się winne, kiedy robimy coś tylko i wyłącznie dla siebie.

Ale przecież my mamy prawo.

My też jesteśmy ważne. Nasze potrzeby są tak samo ważne, jak potrzeby naszych dzieci, bo jeżeli będziesz zabiegała o dobro wszystkich w domu i w tym wszystkim zapomnisz zadbać o swoje dobro, to jaką lekcję dajesz tym postępowaniem Twoim dzieciom?

One wciąż nas obserwują i niech to czasami daje nam do myślenia.