Witajcie w 2020 roku! Jak się macie? Jakie plany i postanowienia na nadchodzący rok? Niech zgadnę – schudnąć? Zdrowiej się odżywiać? Mniej się denerwować? A który to już rok z kolei te same postanowienia? Ja do tej pory też robiłam postanowienia, ale stwierdziłam, że tym razem będzie inaczej! Dlaczego? Dla mnie miniony rok był mega pracowity i dlatego postanowiłam, że ten nadchodzący będzie inny. Będzie rokiem przyjemności i dlatego obiecałam sobie kilka rzeczy.

Powiem Wam dlaczego postanowiłam nie robić postanowień.

Po pierwsze – bo większość rzeczy i tak robimy na poczekaniu, kiedy w naszej głowie zrodzi się myśl, często działamy intuicyjnie tu i teraz  i nie czekamy na jakiś magiczny okres, żeby wdrożyć to w życie.

Po drugie – co wynika z punktu pierwszego, kilka dobrych nawyków wprowadziłam w moje życie w ciągu minionego roku nie czekając na symboliczną datę 01 stycznia. O tym przygotuję Wam kiedyś osobny wpis.

Po trzecie – i najważniejsze, ze względu na czas.

Czas. Ile go mamy?

Powiem Wam, że zakładając bloga wyszłam z założenia, że będę publikować wpisy 1 raz w tygodniu. Byłam świadoma tego, że na początek działalności bloga to naprawdę niewiele, idealnie w takim przypadku byłoby publikowanie 1 wpisu dziennie, ale zdawałam sobie sprawę jak wygląda moja codzienność: praca, dzieci, dom. Więc mimo tego, że jestem optymistką, w tym wypadku trzeba było podejść do tego realistycznie i założyłam publikowanie 1 wpisu tygodniowo.

Co mogę powiedzieć po roku blogowania?

Że 1 tydzień to cholernie krótki czas. Jeżeli czyta to ktoś, kto nie ma dzieci może nie ma takiego wrażenia, ale ja czasami budzę się w poniedziałek i jak za pstryknięciem palca jest już piątek. Też tak macie? Co innego, gdy Twoje dzieci to przedszkolaki – bez obowiązków i zobowiązań. Oblicze rodziny zmienia się jednak drastycznie, gdy dziecko wkracza w świat szkolny. I żeby nikt z Was nie myślał, że odrabiam lekcje za moje dziecko i pakuję mu tornister. Absolutnie nie, bo chcę, żeby był samodzielny, ale mimo tego, często dzieci potrzebują naszego wparcia, porady, a czasami odrobiny nadzoru. Nie możemy zapominać, że one też dopiero się uczą, co to znaczy być odpowiedzialnym. Ale nie odbiegając od tematu.

Fakty są takie, że praca na etacie w połączeniu z dziećmi i związanymi z tym obowiązkami domowymi nie pozostawia zbyt wiele przestrzeni na wolny czas dla samej siebie. Żyjemy od poniedziałku do piątku, tygodnie mijają w expresowym tempie, a pociąg codzienności zwalnia nieco tylko w weekendy, ale i te mijają zbyt szybko.

Co sobie uświadomiłam?

Sam fakt, że przygotowywałam wpisy tygodniowo uświadomił mi jeszcze bardziej, jak ulotny jest tydzień, miesiąc, a nawet rok. Miesiąc to zaledwie 4 weekendy. To naprawdę niewiele. Na kwartał przypada nam zaledwie 12-14 weekendów. Niby nie tak mało, ale wliczając w to niezapowiedziane choroby dzieci, nasze choroby, wyjazdy naszych dzieci w ramach dodatkowych zajęć jak piłka nożna, czy taniec, w których chcemy też uczestniczyć i inne nieprzewidziane okoliczności to wolnego czasu, który mamy do dyspozycji jest naprawdę niewiele. Patrząc wstecz na miniony rok i na mnie samą jako osobę postanowiłam nie robić postanowień, ale złożyć sobie kilka obietnic.

Obietnice, które złożyłam sobie w Nowym Roku:

1. Mieć czas.

Mieć czas dla drugiego człowieka. Też macie takie uczucie, że zbyt rzadko odwiedzacie ludzi z którymi lubicie spędzać czas? Że ciągle coś wypada i przekładacie termin spotkania? Ja niestety tak. A jeżeli już ktoś spontanicznie mnie odwiedzał to też nie byłam tym zachwycona, bo przy sporym obciążeniu obowiązkami, jakie ma miejsce w moim życiu, takie niezapowiedziane wizyty totalnie rozwalały mój rozplanowany dzień. Zmieniłam to nastawienie. Przecież co się odwlecze to nie uciecze, powinnam się cieszyć, że ktoś chce mnie odwiedzić.

A poza tym lubię taki kontakt międzyludzki i ostatnie spotkania z pewnymi osobami tylko utwierdziły mnie w tym przekonaniu. Przygotowaliśmy z synem słoik rosołu oraz kilka słodyczy, które dostarczyliśmy osobiście nieco biedniejszym osobom mieszkającym w naszej wiosce. Naprawdę miło było widzieć wdzięczność, która malowała się na ich twarzy. Dla mnie nic wielkiego ugotować rosół i oddać część słodyczy, których u nas i tak pod dostatkiem, a dla kogoś  jednak bardzo wiele. Zwykły ludzki gest oraz reakcja, która na długo pozostanie w mojej pamięci.

2. Częściej mówić nie.

Mieć czas dla drugiego człowieka  – owszem, ale czasami trzeba też umieć powiedzieć NIE. Zawsze byłam taka, że pomagałam innym, ale w dzisiejszym świecie trzeba trochę być egoistą, bo jeżeli chcemy być dobrą duszą dla wszystkich i wszystkich wkoło zadowalać, to w końcu jedynymi niezadowolonymi osobami będziemy my sami. Nie jesteś jedyną osobą, która może komuś pomóc.

3. Więcej przygód.

Więcej przygód, a tych nie da się przeżywać siedząc w domu, dlatego chciałabym częściej organizować jakieś 1- lub 2-dniowe wypady i wyjazdy w weekendy. Niestety z doświadczenia wiem, że jeżeli nie zrobię rezerwacji z kwartalnym wyprzedzeniem, to prawdopodobnie nie zrobię jej wcale, bo wydarzy się coś, czego nie planowaliśmy: urodziny ciotki, imieniny wujka, nadgodziny w pracy, itd. Dlatego wpisuję w mój smatfonowy kalendarz w każdym kwartale wydarzenie: „rodzinny weekend / rezerwacja”. Tym sposobem nie zapomnę żeby to zaplanować, a wtedy najlepszą wymówką na nie pojawienie się na imprezie u ciotki będzie rezerwacja, której nie da się przecież odwołać.

Chciałabym spędzać więcej weekendów poza domem, by pokazać dzieciom świat z perspektywy przygód związanych z podróżowaniem.

4. Delektować się.

Delektować się smakiem i chwilą tego, co znajduje się na moim talerzu. A co za tym idzie – bardziej zwracać uwagę na to co jem i poświęcić tematowi jedzenia trochę czasu. Bo my wszyscy chcemy się zdrowo i świadomie odżywiać, ale nie chcemy tracić na to czasu, którego i tak mamy za mało. No niestety, tak się nie da. Jedno wyklucza drugie. W minionym roku zdarzało się dosyć często, że obiad jadłam ogarniając dom w tzw. „międzyczasie”, zajadając między wykonywaniem jednej, a drugiej czynności.  Obiecałam sobie, że tak już robić nie będę.

5. Bardziej dbać.

Bardziej dbać o siebie. O relaks. O to, by czasami usiąść z herbatką w ręku  i poczytać książkę. By zanurzyć się w wannie pełnej piany, przy blasku świec, z kieliszkiem wina w ręce (ha! wiem! to nie będzie łatwe, ale obiecałam sobie, więc dotrzymać muszę!). By posłuchać podcastu na który mam ochotę. By bardziej dbać też o moje relacje z mężem, dla którego często brakuje czasu. By spontanicznie odwiedzić kogoś, kogo dawno nie widziałam. By robić to, na co mam w danej chwili ochotę.

Obiecałam, to i dotrzymać muszę!

Obiecałam sobie, że w tym roku bardziej zwolnię i bardziej świadomie będę przeżywać każdy miesiąc, każdy tydzień, każdy weekend, każdy dzień. Bardziej świadomie  przeżywać czas, bo on już nigdy nie wróci.